LUČANY
nad Nisou
Lučany nad Nisou, dawniej Wiesenthal, leżą pośrodku powiatu jabloneckiego na powierzchni 10 km2, na południe od Janova nad Nisou i Maxova, na północ od Jiřetína i Smržovki, na północ od Novej Vsi i na wschód
od Jablonca nad Nisou i Jindřichova. Miasto oddalone jest ok. 4 km od Jablonca nad Nisou i 15 km od Liberca.
Nie można udokumentować dokładnej daty powstania miejscowości. Pierwsza pisemna wzmianka o Lučanach u Jablonce pochodzi z 1623 roku i znajduje się w kronice rodziny szklarzy Schürerów z Waldheimu w Mšenie. Jako ojciec chrzestny podczas chrztu wymieniony jest w niej Bartoloměj Fischer, sołtys Lučan. Kolejna pisemna informacja znajduje się w „Urbarium semilskim“ z 1634 roku. Nowo założona miejscowość należała do posiadłości semilskiej [Semily], której właścicielami była szlachta ze Smiřic. W 1635 roku posiadłość przejmuje ród Des Fours, który przybył tu z Lotaryngii ze wschodniej Francji. W 1647 roku nazwa miejscowości pojawia się na dzwonie kościoła w Smržovce. Hrabia Albrecht Maksymilian Desfours otrzymał w spadku w 1662 roku dobra w Smržovce z wsiami Smržovką, Tanvaldem, Lučanami, Novą Vsí i Janovem z posiadłości semilskiej. W 1679 roku posiadłość Hrubý Rohozec połączyła się ze Smržovką. Władza zwierzchnia dla rejonu ziemi lučanskiej miała siedzibę w pałacyku w Smržovce.
Najstarsza księga gruntów pochodzi z 1708 roku i jest świadectwem, że miejscowa ludność utrzymywała się z drobnego rolnictwa, chałupniczego tkactwa i przędzalnictwa. Produkcja szkła pojawiła się w Lučanach dopiero w XVIII wieku.
Nazwa gminy prawdopodobnie pochodzi od doliny lučanskiej, przez którą przepływa bezimienny potok w górnej [tzw. Gruntu] części miejscowości lub od innej doliny, przez którą przepływa Lučanská Nisa. Nysa płynie z Odrą do Bałtyku, natomiast „Grundbach“ wpływa do Kamenicy i wraz z nią płynie Izerą do Łaby i Morza Północnego. Przez środek miejscowości przechodzi więc dział wodny, który jest najbardziej wyraźny na tzw. Krojčenku (Kreutzschenku).
W 1850 roku zlikwidowano zarząd zwierzchni, czyli patrymonialny. Sołtysów, nadawanych wcześniej przez władzę zwierzchnią, zastąpili wybierani burmistrzowie, a w miejscu poddańczych wsi powstały gminy będące wspólnotami niezależnych i samodzielnych mieszkańców.
W 1883 roku założono cmentarz, a w 1889 roku zakończono budowę kościoła. Od 1886 roku w miejscowości był też strażnik.
